tipota den diarkei gia PANDA!

To s'αγαπώ δεν σημαίνει πως θα είμαι εδώ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

πληγές

Υπάρχουν πληγές που πονούν ηδονικά κι όσο κι αν παραπονιόμαστε βρίσκουμε και μια γλύκα να τις σκαλίζουμε που και που, να τις αναφέρουμε, να τις περιγράφουμε και να τις ψάχνουμε… και άλλοτε ενώ ξέρουμε πόσο μας πόνεσαν τις ξανά προσκαλούμε..
Υπάρχουν όμως και κάποιες που πονούν ανυπόφορα, καμιά ηδονή, μόνο οδύνη δίνουν.
Τις κρύβουμε, τις προστατεύουμε στα βουβά για να προστατευτούμε κι εμείς από εκείνες

η δύναμη μέσα σου...

Η ζωή είναι πάντα εκεί..
Με την μοίρα αγκαλιά να σε κοιτά!
Αγκαλιασμένη εκεί να σε βλέπει χωρίς να αλλάζει…
Πάρε και τις δυο στα χέρια σου..
Κράτα τις όσο ποιο σφικτά μπορείς..
ΠάρτΙς και κάνε τις φως λαμπερό στη ζωή σου, κάνε τις πιόνι στο παιχνίδι αυτό..
Σημάδια στον λαβύρινθο της ζωής..
Τι κι αν πέσεις;
Τι κι αν συρθείς στο χώμα;
Πάλι θα σηκωθείς…Κ
αι αυτή τη φορά δυνατή όσο ΠΟΤΕ!

Όσα δεν ζήσαμε….αυτά μας ανήκουν !!!
Κάθε τι που μ’ άρεσε φοβόμουν πως ήταν απειλή και νόμιζα πως αν προστατευτώ απ’ τις επιθυμίες μου θα προστατεύομαι απ’ όλα.
Να μην θελήσω για να μη λυπηθώ, να μην ελπίσω για να μην απογοητευτώ κι αν δεν αγαπήσω ξανά, δε θα πληγωθώ.

Όσο περισσότερο«προσκολλάσαι»συγκινησιακά σε κάποιους..
όσο περισσότερο σημαντικοί πιστεύεις ότι γίνονται για σένα, τόσο περισσότερο άγχος δημιουργείς με την προοπτική του ότι μπορεί να τους χάσεις.
Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να ελέγξεις το φόβο σου για απόρριψη είναι το να μην προσκολλάσαι υπερβολικά σε κανένα..
κάτι άλλο για να καταλάβεις και κάτι..
Πίσω από τις αντιδράσεις του θυμού υπάρχουν πόνος και φόβος…
Οι εκφράσεις πόνου ή φόβου συνήθως σχετίζονται με την ανάγκη για συγνώμη, καθησυχασμό ή επιβεβαίωση.
Για το λόγο αυτό αν τα ζευγάρια μπορούν να μάθουν να εκφράζουν τον πόνο και το φόβο που υπάρχουν πίσω από το θυμό τους, η σύγκρουση μπορεί να αντικατασταθεί από αμοιβαία κατανόηση, υποστήριξη και λύση προβλημάτων.

Η Ζωή, είναι από μόνη της τόσο μαγική που ξεπερνά και τις πιο τρελές προσδοκίες μας.
Μας λείπει εκείνη η καθαρή όραση που μπορεί να διακρίνει με κατανόηση την θαμβωτική πολυπλοκότητά της.
Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζούν απευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες.
Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για τον χαμένο παράδεισο στην εξορία μας.
Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν.
Μπορούν να αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα ενώ εμείς την χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις.

Μοναξιά είναι η απουσία προσώπων ή η έλλειψη του νιώθω;

Μήπως είναι ο πόνος ή το χάσιμο των δρόμων;
Βάθος,
Επιφάνεια,
Συναίσθημα,
Αδιαφορία…
Ποια είναι άραγε η διαφορά τους;
Μήπως είναι τα είδωλα ενός καθρέφτη που σε κοιτούν αντίθετα απ’ ότι εσύ;
Ξέρω πονάς πολύ…Σε νιώθω…Μην αλλάξεις στο βωμό ενός ψεύτικου ειδώλου…
Σπάσε τον καθρέφτη και κοίτα τον ευατό σου κατάματα…
Τι κι αν κάποτε πίστευα ότι μοναξιά είναι η απουσία προσώπων;
Τι κι αν υπάρχουν φορές που νομίζουμε πως έτσι είναι;
Στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει από μοναξιά.
Από σχέσεις υποφέρουμε ακόμα και εάν πρόκειται για αυτή με τον εαυτό μας.
Τελικά, όσο πιο κοντά έρχετε κανείς με κάποιο πρόσωπο, τόσο απομακρύνεται από τον εαυτό του……
Και έρχετε η ώρα που αυτό το πρόσωπο φεύγει και δεν ξέρεις τι σου λείπει περισσότερο…

Ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε… ;